Μόνα Λίζα ή Μόνα Λίτσα;

Όταν η γυναίκα, ξεχνά τη σπουδαιότητά της

Πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου -ακόμη και οι γυναίκες- ότι σήμερα το θαυμαστό θήλυ, έχει αρχίσει και ξεχνά συστηματικά, τη σπουδαία αποστολή του. Οι γυναίκες είναι ο λόγος που οι άνθρωποι βρίσκονται επί της γης. Αν και τις περισσότερες φορές ξεχνούν τη σημαντικότητα του να είναι μητέρες, «ισορροπιστές» των σχέσεων με τους άντρες, αλλά και πιο «δυνατές» και από το δυνατό φύλο, επιδίδονται στη μοναρχία. Οι γυναίκες γέννησαν και ανέθρεψαν τον κόσμο και πιστεύω με βεβαιότητα ότι αν ο θεός είχε μορφή, αυτή θα ήταν θηλυκή. Η γυναίκα, από καταβολής κόσμου θεωρούνταν απλά μια μηχανή παρασκευής του ανθρώπινου είδους, έπαιρνε το ρόλο της ξελογιάστρας, της αμαρτωλής όπως η μητέρα Εύα, ή στα χρόνια των Ρωμαίων που χαρακτηριζόταν ως RES (πράγμα). Να φανταστείτε ότι μόλις τον μεσαίωνα οι επίσκοποι του Συμβουλίου του Μακόν ψήφισαν ότι η γυναίκα, έχει ψυχή. Ανά τον κόσμο η γυναίκα έχει κακοποιηθεί, παραγκωνιστεί αλλά και στερηθεί, τα πιο βασικά της δικαιώματα (σε πολλές χώρες, συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη). Ίσως γι’ αυτό και σήμερα παίρνει επάξια το αίμα της, πίσω. Αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Η νέα γενιά των περισσότερων γυναικών σήμερα, καταναλώνεται στην προσπάθεια καλυτέρευσης της εξωτερικής αλλά και επαγγελματικής εικόνας καθώς και της πρωτοκαθεδρίας, για επικράτηση απέναντι στους άντρες. Ένας αιώνιος αγώνας που πια δεν είναι άνισος. Ίσα-ίσα που η πλάστιγγα γέρνει πια υπέρ των γυναικών. Παίρνοντας δικαιωματικά τις τελευταίες δεκαετίες, όλα αυτά που άξιζε το γυναικείο φύλο, απέκτησε μια νέα θέση στην κοινωνία, που δυστυχώς εμπλουτίστηκε με όλα τα κακά γινόμενα των αντρών, μιας και αυτών τη θέση πήρε. Παράλληλα προστέθηκε μια αμείλικτη στάση μισαλλοδοξίας, έπαρσης και βαθιάς επεκτατικής εισχώρησης στη διακυβέρνηση των πραγμάτων. Αν και οι άντρες ποτέ δεν έπαψαν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να «πλοηγήσουν» μαζί με τις γυναίκες, αυτόν τον κόσμο. Εν αντιθέσει, εκείνες πήραν αυτό προνόμιο και με τον καταπιεσμένο εγωισμό τους, το ξεπέρασαν. Οι περισσότερες γυναίκες πια, δεν είναι δυναμικές αλλά διεκδικητικές, δεν είναι σοφές αλλά επιπόλαιες και αυταρχικές, προνόμια που κατείχαν οι άντρες αιώνες τώρα.

Εκπαιδεύτηκαν μέρα με τη μέρα στο να γίνουν πιο σκληρές, πίνοντας παράλληλα το μεθυστικό ποτό της κενοδοξίας. Πολλές γυναίκες έχουν εξελιχτεί σε «αντράκια που σε τρώνε για πρωινό» και σε ερωτικές μηχανές που αλέθουν τα αρσενικά, σε κομφετί. Έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα για να υποτάξουν, όσο περισσότερο μπορούν τους άντρες και να θυμίσω ότι, αυτό το συγκεκριμένο είδος των γυναικών -το δυναμικό και το αξεπέραστο- αναζητά αλλά και απαιτεί απεγνωσμένα, τον άντρα κυνηγό. Και αυτό, δείχνει σαν στρατηγική ότι έχει παραλήψεις. Ο ακρογωνιαίος λίθος της δύναμης των γυναικών -η γοητεία εκείνη που σαν αιθέριο πλάσμα είχε τη δυνατότητα να εκσφενδονίζει πλοία στη στεριά- ανάγεται σήμερα ως η σκληρή επαγγελματίας ή ως η «Λίτσα» που σακατεύει χωρίς συναισθηματισμούς -γιατί απλά μπορεί- τους αποδυναμωμένους, λόγο ανικανότητας άντρες. Κι αυτό είναι ένα νέο πρότυπο για τις γυναίκες των εξελιγμένων κοινωνιών.

Περίμεναν να γίνουν ισότιμες με τους άντρες και όταν τελικά τα κατάφεραν δεν έγιναν σπουδαίες γυναίκες, αλλά «δικτάτορες» με κέλυφος γυναίκας. Η γυναίκα σήμερα καταπίνει αμάσητη την πρόοδο και ως γνωστόν η βουλιμική κατάποση δημιουργεί βαρυστομαχιά. Κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή. Προβάλουν τη δύναμή τους, όπως και όπου μπορούν. Ξεχάστηκε η γνώση τόσων αιώνων που εκείνες κινούσαν τα νήματα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας χωρίς να γίνονται αντιληπτές. Το θέμα με τη σημερινή γυναίκα είναι ότι, μαζί με την αέναη προσπάθεια να γίνει σπουδαία, χάνει την ίδια τη σπουδαιότητα. Εγκαταλείπει την πιο εύγευστη μορφή της, ως μάνα, ως ερωμένη, ως σύζυγος, ως φίλη. Μιλά και συμπεριφέρεται, σαν αρσενικό. Διαχειρίζεται τα πάντα με το μότο: «όλοι οι άντρες είναι ανίκανοι».

Ακόμη και τα σώματα των γυναικών άλλαξαν μορφή μέσα από την κοινωνική της εξέλιξη. Έγιναν πιο δυνατά, πιο γυμνασμένα, πιο «σκληρά» για να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα. Οι τρόποι καλής συμπεριφοράς, η ευγένεια, η ζεστή φυσική ομορφιά, εγκαταλείφτηκε. Ίσως γι’ αυτό και οι άντρες από λιοντάρια κυνηγοί, μετατράπηκαν σε νυφίτσες, με μικροσκοπικά μεταλλικά κουδουνάκια (για να μην χάνονται και να τους βρίσκουν εύκολα, οι γυναίκες αφεντικά τους). Η γυναίκα αποφάσισε να βγει και να δώσει τη μάχη για όλα αυτά που της αξίζουν. Και μπράβο και ζήτω και όλα όμορφα. Μια γυναίκα όμως δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης χωρίς έναν «άντρα» σύντροφο στο πλευρό της. Η ίδια η φύση θέλει τη γυναίκα να έχει έναν δυνατό άντρα στο πλευρό της, γιατί ανεξήγητα έτσι νοιώθει ασφαλής. Έναν άντρα που θα είναι ψηλός σαν πέτρινος πύργος το πρωί και ασήμαντο τραπουλόχαρτο στην αγκαλιά της, το βράδυ.

Δυστυχώς επέλεξε να μη συνεχίσει να εκπαιδεύει ως μάνα ή ως σύντροφος, τους αυριανούς «δυνατούς» άντρες. Είναι οξύμωρο λοιπόν σήμερα να αναζητούν οι γυναίκες συντρόφους με «ιδιότητες παραμυθιού». Δεν γίνεται να αναπολούν το παλιό πρότυπο του άντρα όταν έχουν αφήσει την εκπαίδευσή του, σε άλλα χέρια. Και αυτή η εγκατάλειψη κάνει δυστυχώς τους άντρες, μικρές και ευέλικτες νυφίτσες. Γιατί ο φόβος είναι κάτι που μεταβιβάζεται και μένει στα γονίδια τους, πρώτα από τη μητέρα και στη συνέχεια από την εκάστοτε σύντροφο. Η γυναίκα πρέπει να παραμένει «γυναίκα» χωρίς υποκοριστικά. Να παραμείνει μια Μόνα Λίζα και όχι μια «Μόνα Λίτσα» που «καταναλώνει» τα αδύναμα αρσενικά απλά γιατί είναι πιο δυνατή.