Συνέντευξη: Νίκος Σίσκος. Η ιδιότροπη ευφυής ματιά στην απεικόνιση του φανταστικού

interview by panos kralievits
Nov 23, 2016
5 min read

"AUTOSTOP" acrylic on canvas 2014

Χρησιμοποιεί φιγούρες μιας άλλης διάστασης. «Εικονογραφεί» μέσα από ένα ιδιαίτερο πρίσμα που κάνει την εξιστόρηση των έργων του, ουτοπική.

Αν βρεθείς αντιμέτωπος με ένα έργο του Νίκου Σίσκου θα αντιληφθείς μια κλίμακα συναισθημάτων που θυμίζει παιδική ψυχή που αρνείται πεισματικά,

να μεγαλώσει στο δικό μας κόσμο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο.

Τελείωσε με άριστα τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει παρουσιάσει πολλές ατομικές εκθέσεις αλλά έχει συμμετάσχει και σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται σε αρκετές ιδιωτικές συλλογές. Ζει και δημιουργεί στην Αθήνα. Πάνω απ’ όλα, έχει το ταλέντο και τη δύναμη ψυχής να συνεχίζει το δημιουργικό του δρόμο, με τη βεβαιότητα ότι χρειαζόμαστε «δημιουργική ανάταση».

Ο Νίκος Σίσκος συμμετέχει μέσω των kaplanon Galleries στην πρώτη

Art Thessaloniki 2016 με διάρκεια από 1 μέχρι 4 Δεκεμβρίου.

"ANTI MATTER CANIBAL" acrylic on canvas 2016

Ποιες είναι οι «προθέσεις» όταν δημιουργείς ένα έργο ή μια σειρά έργων;

Αυτό που επιδιώκω κάθε φόρα που δημιουργώ ένα έργο μου, είναι να κάνω τον θεατή να ξεχάσει την πραγματικότητα που βιώνει και να ταξιδέψει σ' ένα σύμπαν το οποίο ξεφεύγει από συμβατικούς κανόνες. Στο ταξίδι αυτό, συνήθως υπάρχουν αινιγματικές φιγούρες, σουρεαλιστικά στοιχεία και σύμβολα τα οποία έχουν ως στόχο να βάλουν το θεατή σε μια διαδικασία ονειροπόλησης και τελικά αν τον ενδιαφέρει και τον συγκινεί αυτή η «ουτοπία συναισθημάτων» να βρει μια λύση στο αίνιγμα, το οποίο του παρουσιάζω.

Η τέχνη δημιουργεί «πολιτισμό»; βοηθά μια χώρα που είναι βυθισμένη σε μια καθημερινή υποτίμηση αξιών, να εξελιχθεί;

Η τέχνη σε όλες της τις μορφές, είναι το α και το ω για την εξέλιξη και τη δημιουργία του πολιτισμού. Ο άνθρωπος αποκομμένος από την τέχνη είναι ένας άνθρωπος σκληρός που έχει ως σύμβουλο, τον φόβο και τον συντηρητισμό. Όπως είναι γνωστό, η ουσιαστική αξία της τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι καλλιεργεί τη φαντασία και ζεσταίνει την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό και απαραίτητο για μια «υγιή» κοινωνία.

Τι σε «λυτρώνει» και τι σε «πνίγει» στην καθημερινότητά σου σαν καλλιτέχνη;

Η καθημερινότητα όλων μας, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με πράγματα τετριμμένα και με πρακτικά ζητήματα απ' τα οποία δύσκολα μπορούμε ξεφύγουμε. Παράλληλα όμως, όλοι μας βρίσκουμε το μαγικό εκείνον τρόπο ώστε να δραπετεύουμε και επιβιώσουμε. Αυτό που εμένα προσωπικά με λυτρώνει, είναι το να δημιουργώ ασταμάτητα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου, δεν έχει υπάρξει έστω και μια μέρα που να μην έχω ζωγραφίσει ή έστω που να μην έχω σκεφτεί κάτι, για το επόμενο έργο μου.

Πώς έχει διαμορφωθεί στη σκέψη σου το: «ζει και εργάζεται στην Αθήνα;» Θα έμενες σε μια άλλη χώρα εκεί που οι καλλιτέχνες έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερο σεβασμό και αναγνώριση;

Τα πράγματα στη χώρα μας είναι σίγουρα πιο δύσκολα όσον αφορά τις ευκαιρίες που μπορούν να δοθούν, σε σχέση με το εξωτερικό. Ωστόσο όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και επιλέγεις σωστούς συνεργάτες όλα είναι πιθανά και εφικτά. Προσωπικά είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους οι οποίοι αγαπούν την τέχνη και τους καλλιτέχνες και ειδικά η τελευταία γκαλερί στην οποία εκθέτω τη δουλειά μου τα τελευταία τρία χρόνια. Οι Kaplanon Galleries, μου έχουν δώσει την ευκαιρία να εκθέσω τη δουλειά μου σε art fairs διεθνούς φήμης και κύρους όπως το SWAB BARCELONA το 2015.

Πώς φαντάζεσαι να εξελίσσεται η ζωγραφική τέχνη, σε μια ψηφιακή εποχή;

Μέσα από την ιστορία, αυτό που παρατηρεί κανείς είναι πως η τέχνη ποτέ δεν υπήρξε ένα αποκομμένο στοιχείο πολιτισμού. Αντιθέτως το ιστορικό, κοινωνικό άλλα και το τεχνολογικό πλαίσιο, επηρεάζει και διαμορφώνει την τέχνη. Στη ψηφιακή εποχή στην οποία ζούμε η τέχνη έχει τη δυνατότητα να εξελίσσει και να εμπλουτίζει τις μορφές της. Ωστόσο πιστεύω πως οι κλασικές μορφές τέχνης όπως η ζωγραφική, θα παραμένει για πάντα μια σταθερή αξία η οποία θα γοητεύει κάθε άνθρωπο.

Πιστεύεις ότι τα social media -που έχεις ενεργή παρουσία- βοηθούν το κοινό να «διαβάσει» και να αντιληφθεί το έργο σου;

Από την μια, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για το γεγονός ότι κινούμαι και δημιουργώ σε μια εποχή όπου τα social media παίζουν ενεργό ρόλο στη διάδοση των εικόνων. Αυτό έχει ως όφελος την ταχύτατη μετάδοση της τέχνης, εν δυνάμει σ' ένα ευρύ και παγκόσμιο κοινό. Απ' την άλλη όμως υπάρχει το μειονέκτημα ότι η εικόνα χάνει τη βαρύτητά της και αποκτά μια εφήμερη αίγλη η οποία ξεθωριάζει γρήγορα και δεν αποτυπώνεται με την ίδια ισχύ, όπως παλιά. Με άλλα λόγια οι εικόνες φτάνουν με ευκολία στα μάτια μας και αυτό απομυθοποιεί τη δύναμη και τη γοητεία τους.

Το να είσαι καλλιτέχνης, είναι συναρπαστικό. Το να ζεις όμως από τη «δουλειά» του καλλιτέχνη είναι εφικτό σήμερα;

Το ότι είμαι καλλιτέχνης είναι όντως για μένα τόσο συναρπαστικό, ώστε με κάνει να ξεχνάω, πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς από τη ζωγραφική. Ωστόσο, δεν ξέρω κι εγώ πώς, αλλά ως διά μαγείας, τα καταφέρνω σε ικανοποιητικό βαθμό.

Η ιδέα ότι θα ασχοληθώ με κάτι άλλο το οποίο θα μου αποφέρει περισσότερα χρήματα, άλλα δεν θα μου αφήνει χρόνο να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά αγαπώ, με τρομάζει. Στην πραγματικότητα, δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Τελικά νομίζω ότι έχει να κάνει με το τι βάζει κανείς, ως προτεραιότητα στη ζωή του.

Πόσο επηρεάζουν οι κοινωνικές εξελίξεις τη δημιουργικότητα

ή την θεματολόγια σου;

Οι κοινωνικές εξελίξεις, όχι μόνο με επηρεάζουν άλλα εν αντιθέσει, με εμπνέουν ακόμη περισσότερο να ζωγραφίζω. Πάντα ήθελα να πιστεύω πως η ζωγραφική μου θα λειτουργούσε σε εμένα άλλα και στο θεατή ως ένα ταξίδι απόδρασης, από τη σκληρή και πεζή πραγματικότητα. Για εμένα ο υψηλός στόχος της τέχνης δεν είναι να περάσει κάποια μηνύματα στο κόσμο, όσο το να φέρει τη ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου, σε μια κατάσταση ανάτασης.

Ποιος είναι ο αγαπημένος εικαστικός σου και γιατί;

Πραγματικά δεν είναι μόνο ένας ο αγαπημένος μου εικαστικός, είναι αρκετοί. Σίγουρα θα ξεκινούσα αναφέροντας τον Hieronymus Bosch, τους ζωγράφους της φλαμανδικής σχολής, θα συνέχιζα με τον Vermeer και τον Velasqueth και τέλος θα κατέληγα στον Magritte και τον Max Ernst. Ωστόσο θαυμάζω πολύ και σημερινούς ζωγράφους οι οποίοι ανήκουν στο κίνημα του ποπ σουρεαλισμού, όπως ο Mark Ryden, Alexx Gross και πολλοί άλλοι.

Πιστεύεις ότι η τέχνη εκπαιδεύει ή απλά είναι ένας προσωπικός τρόπος έκφρασης;

Έχει να κάνει με το πόσο ο σημερινός άνθρωπος, είναι ανοιχτός και ενδιαφέρεται να δει, να αισθανθεί, να αντιληφθεί και να νιώσει την τέχνη. Σίγουρα είναι και θέμα παιδείας. Η τέχνη, από μόνη της, χωρίς δηλαδή κάποιος να τη δει και να την «ερμηνεύσει», δεν υφίσταται. Για εμένα είναι σίγουρα ένας προσωπικός τρόπος έκφρασης και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί έχω τη τύχη να ζωγραφίζω τις εικόνες που αγαπώ χωρίς να κάνω τον παραμικρό συμβιβασμό και αυτό έχει και την πρέπουσα ανταπόκριση στους άλλους. Και με αυτό εννοώ ότι, τις περισσότερες φορές κατορθώνω να επικοινωνήσω αποτελεσματικά τη ζωγραφική μου στους γύρω μου και αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη μορφή ευτυχίας.