Πήλιο. Ανακάλυψε τον Κένταυρο που κρύβεις μέσα σου

text & photos by panos kralievits
Nov 8, 2016
3 min read

Τα «κρεμαστά» μονοπάτια που περιμένουν να τα γνωρίσεις

Το Πήλιο ίσως το γνωρίζεις για τις υπέροχες καταγάλανες παραλίες, τις δασόφυτες περιοχές του, το γευστικό φαγητό, τη μοναδική φιλοξενία, τα παραδοσιακά σπίτια από πέτρα αλλά και για τους διατροφικούς θησαυρούς που παράγει. Αν έχεις ταξιδέψει στο ανατολικό Πήλιο και όχι μόνο, τότε γνωρίζεις και για τους «φιδωτούς» του δρόμους. Αν περιηγηθείς μέσω του δικτύου των ασφαλτοστρωμένων δρόμων θα διαπιστώσεις ότι χρειάζεται γερό στομάχι, μιας και κάθε διαδρομή, είναι ένα ελικοειδή ανέβασμα-κατέβασμα. Φαντάσου όμως πώς ήταν κάποτε αυτό το μοναδικό βουνό, χωρίς ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Η σκέψη και μόνο το καθιστά απροσπέλαστο, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν και δεν είναι. Αρκεί να γνωρίζεις τα μοναδικά «κρεμαστά» μονοπάτια και καλντερίμια του.

Οι μόνιμοι κάτοικοι του Πηλίου πριν την κατασκευή των δρόμων που γνωρίζουμε σήμερα, δημιούργησαν ένα ορεινό δίκτυο από μονοπάτια «ανεμόσκαλες» με σκοπό, τη σύντομη επικοινωνία με τα γειτονικά χωριά ή ακόμη και την κάθοδο- άνοδο στις παραθαλάσσιες περιοχές. Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά δεν υπάρχουν. Το ίδιο το βουνό, κάθε χρόνο με τις σκληρές καιρικές συνθήκες που το περιβάλλουν, «αλλάζει» το τοπίο συχνά και πολλοί από τους οδικούς δρόμους, καταβαραθρώνονται στις πλαγιές του. Τα ορεινά μονοπάτια, φτιαγμένα από μάστορες με γνώσεις αιώνων, δημιουργήθηκαν είτε με πέτρα είτε με τη χρήση του ίδιου του χώρου (φυσικά μονοπάτια) και τα περισσότερα απ’ αυτά ήταν «κάθετα» προς την πορεία τους και απότομα σαν σκαλοπάτια.

Ανατολικό Πήλιο. Μονοπάτι: Μούρεσι - Νταμούχαρη - Άγιος Ιωάννης

Με μια παρέα από παλιούς γνωστούς και φίλους -μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό Μούρεσι που γνωρίζουν τα παλιά μονοπάτια και καλντερίμια της περιοχής- δέχθηκαν να με πάρουν μαζί τους σε μια πρωινή διαδρομή μέσω του μονοπατιού που οδηγεί απ΄ το χωριό Μούρεσι μέχρι τη θάλασσα. Εγώ ήθελα να καταγράψω τη μοναδικότητα του μονοπατιού και εκείνοι, να συλλέξουν τα «φρούτα» της εποχής. Αυτήν την εποχή και συγκεκριμένα το φθινόπωρο μπορείς να συλλέξεις τις λεγόμενες «μανιτάρες» (υπερμεγέθη μανιτάρια μοναδικής νοστιμιάς) ή με την πρωινή υγρασία τα σαλιγκάρια του άγριου δάσους μεγάλης κλίμακας και αυτά καθώς και πολλούς άλλους μοναδικούς καρπούς που προσφέρει απλόχερα αυτός ευλογημένος τόπος. Τη διαδρομή μας την πήραμε από την ανάποδη. Κατεβήκαμε από τον επαρχιακό ασφαλτοστρομένο δρόμο Μούρεσι - Άγιο Ιωάννη. Βρεθήκαμε στη μοναδική παραλία του Παπά Νερό. Αν και το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο σε αυτόν τον προορισμό μιας και συνορεύει με τον Άγιο Ιωάννη -ένα μεγάλο για τα δεδομένα του Πηλίου- τουριστικό προορισμό και από την άλλη πλευρά, με την Νταμούχαρη, το μοναδικό στο Πήλιο φυσικό λιμάνι - ορμητήριο που χρησιμοποιούσαν οι ναυτικοί από τα χρόνια των Ενετών.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την ανάβαση μέσα από ένα μικρό πράσινο ξέφωτο στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Στην αρχή ένοιωσα παράξενα μιας και βλέποντας τη διαδρομή της κατάβασης με το αυτοκίνητο -ήταν μια μεγάλη απόσταση- θεώρησα ότι η ανάβαση, ειδικά μέσω του μονοπατιού, θα ήταν δύσκολη. Αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο. Περπατώντας σε μία «κάθετη» διαδρομή έμοιαζε να σκαρφαλώνουμε σ’ ένα μονοπάτι που είτε ήταν φτιαγμένο από πέτρες «φυτεμένες και πλεγμένες» στο χώμα,είτε ένα καθαρά φυσικό λάξευμα μέσα στη γη που το ίδιο το περιβάλλον διατηρούσε άριστα.

Σε κάποια σημεία η πυκνή βλάστηση δημιουργούσε μικρά, υγρά και σκοτεινά λαγούμια που έπρεπε να το προσπελάσουμε σχεδόν σκυφτοί. Ξαφνικά συναντήσαμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο της καθόδου μας, αυτόν που είχαμε διανύσει λίγο πιο πριν με το αυτοκίνητο.

Γυρνώντας πίσω μου και βλέποντας την απόσταση από τη θάλασσα μέχρι το σημείο που είχαμε ανέβει, πραγματικά εντυπωσιάστηκα γιατί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο είχαμε διανύσει μια τόσο μεγάλη απόσταση. Στη συνέχεια χωθήκαμε σκαρφαλώνοντας πάλι μέσα στο παλιό μονοπάτι. Παρεμπίπτοντος, είδα προς μεγάλη μου έκπληξη καθ όλη τη διαδρομή της ανόδου μας, πολλές μικρές ταμπέλες που έδειχναν την πορεία της διαδρομής, μιας και επισκέπτονται πολλοί τουρίστες για πεζοπορία το συγκεκριμένο μονοπάτι.

Μετά από μια μοναδική διαδρομή μέσα από καστανιές, βελανιδιές και πολλές,

μα πάρα πολλές άγριες φτέρες και βατομουριές, παρεκκλίναμε της πορείας μας για να βρεθούμε σε έναν μυστικό «κρεμαστό» μανιταρόκηπο σε μια απόκρημνη πλαγιά.

Περιεργαζόμενος το τοπίο γύρω μου ανακάλυψα πόσο δοτικό είναι αυτό το βουνό.Το φυσικό περιβάλλον, οι ήχοι του δάσους ξυπνούν όλες τις αισθήσεις σου. Ακόμη και η μυρωδιά του χώματος μοιάζει να μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι και να σε διδάξει μια άλλη οπτική για την ίδια τη φύση

που όλοι εμείς που ζούμε σε πόλεις, την έχουμε λησμονήσει. Πολύ σύντομα επιστρέψαμε και πάλι στο μονοπάτι. Μέσα σε μια διαδρομή, συνολικά σχεδόν μιας ώρας, βρεθήκαμε στο χωριό Μούρεσι.

Για τους μόνιμους κατοίκους μπορεί αυτή η διαδρομή να μην είναι τίποτε σπουδαίο. Για τους προκατόχους τους, μπορεί να ήταν απλά ένα μονοπάτι για να κατέβουν στη θάλασσα ή να επισκεφτούν το διπλανό χωριό. Για μένα όμως ήταν σίγουρα μια εμπειρία που μου θύμισε ότι η ζωή πριν μερικά χρόνια ήταν

πιο δύσκολη από ότι σήμερα, ακόμη και για το πιο απλό πράγμα, να διανύσεις μια μικρή απόσταση. Φυσικά, φαντάζομαι το λαχάνιασμα των οδοιπόρων ήταν όπως και το δικό μου. Μια βαθιά αναπνοή με λυτρωτικό, καθαρό αέρα.