Ανατολική Αφρική. Το παιδί που ξεχάσαμε

photos & text by elena papastathopoulou
Oct 3, 2016
2 min read

Το αφοπλιστικό βλέμμα της Φατούμα. Η κατενθουσιασμένη, μικρή Μασάι Τερεζία, ανακαλύπτει για πρώτη φορά το χάδι του Ινδικού Ωκεανού. Τα βελούδινα μάτια του ορφανού Σαλίμ, χάντρες που λάμπουν, γιατί σήμερα θα μάθει κάτι καινούργιο στο σχολείο. Το αποφασιστικό βήμα και η περηφάνια του μικρού Musa. Επιτελεί σημαντικό έργο, σέρνοντας στη λευκή άμμο το πλαστικό σακί. Θα το γεμίσει με τα φύκια που καλλιεργεί με τόσο κόπο η μαμά του, ξαλαφρώνοντάς την από ένα επιπλέον φορτίο. Στην επιστροφή, το τραγούδι του θα ενωθεί και με άλλες παιδικές φωνές, χορούς και γέλια. Εδώ τα παιδιά, μόλις πατήσουν στα πόδια τους, χορεύουν. Με έμφυτο ρυθμό και χάρη, φυσικά και απλά όπως αναπνέουν.

Το πατημένο πλαστικό μπουκάλι και ένα πεταμένο κοντάρι, είναι το αυτοκίνητο που τρέχει ώρες στην άμμο με την δυνατή του μηχανή να βρυχάται μέσα από το στόμα του Ομάρ, όπως το φοβερό λάστιχο του Αλί ή το μεταλλικό στεφάνι του Malungu, που κυλάει στους ήχους της παλίρροιας. Παιχνίδια, που για τα παιδιά του “πολιτισμένου κόσμου“ θα ήταν σκουπίδια, εδώ ζωντανεύουν με την αστείρευτη παιδική φαντασία. Αποκτούν αξία επειδή τα μοιράζονται, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι το τσούρμο των παιδιών που τα χαίρεται. Με τα γυμνά τους ποδαράκια να ρουφούν ενέργεια από τη γη, το αυθόρμητό τους γέλιο πιο λαμπερό και από τον αφρικάνικο ήλιο, θα κουβαλήσουν αγόγγυστα το πλαστικό δοχείο για χιλιόμετρα στο κεφάλι για να φέρουν νερό στο σπίτι. Και αυτό, όταν τρυπήσει πάλι παιχνίδι θα γίνει. Χάρισέ τους ένα τετράδιο, ένα μολύβι ή ένα χρωματιστό κραγιόνι και η έκφρασή τους, θα σε σκλαβώσει για πάντα.

Όταν ο κατακόκκινος, τεράστιος ήλιος θα χαθεί πίσω από την κοραλιογραμμή, θα κοιμηθούν στην αγκαλιά της Φύσης που είναι η δική τους Παιδική Χαρά και με ένα όνειρο πιο μεγάλο και από τον ωκεανό... να έχει η οικογένεια λεφτά για να πάνε σχολείο. Από αυτά τα παιδιά το ένα έκτο θα πεθάνει πριν προλάβει να γιορτάσει τα έβδομά του γενέθλια. Όσο ζουν όμως, είναι παιδιά χαρούμενα, με απέραντη και ειλικρινή ευγνωμοσύνη για το κάτι λίγο παραπάνω που θα φέρει η μέρα και ακλόνητους δεσμούς με τα υπόλοιπα μέλη της μικρής τους κοινότητας.