O έρωτας του κουνουπιού

Όλοι υπήρξαμε ερωτευμένοι

Σε κάποιους από εμάς έχει συμβεί πολλές φορές ενώ σε κάποιους άλλους, λιγότερο. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που ποτέ δεν ερωτεύτηκαν, αλλά αυτοί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους και δεν είναι το θέμα μας.

Το σημερινό μάθημα επιβίωσης έχει να κάνει με κάτι σημαντικό. Την άδεια που δίνουμε στους ανθρώπους για να μπορέσουν να χειριστούν με τον καλύτερο ή με το χειρότερο τρόπο, την καρδιά και τα συναισθήματά μας. Και λέω άδεια, γιατί εμείς και μόνο εμείς, το επιτρέπουμε.

Κάποιοι έρχονται ξαφνικά στη ζωή μας και μας θαμπώνουν, μας ενθουσιάζουν, μας υπνωτίζουν, μας κάνουν να παραμιλάμε να φαντασιωνόμαστε μαζί τους. Ακούγεται πολύ ωραίο. Και θα μπορούσε να είναι. Αρκεί να μην πέσουμε θύματα τσιμπήματος καλοκαιρινού κουνουπιού. Εμείς βέβαια τους αποκαλούμε έρωτα. Απόλυτο έρωτα. Δεν περιμένουμε να ανακαλύψουμε τι πραγματικά είναι. Απλά

η κρίση της μοναξιάς, μας κάνει να μην κοιτάμε το δάσος, παρά μόνο το δέντρο μπροστά μας.

Όταν ερωτευόμαστε, το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι ο άλλος. Περιμένουμε ή καλύτερα αδημονούμε, να βρεθεί δίπλα μας. Απλά να έρθει για να χορτάσουμε από τους χυμούς του. Να έρθει και να πάρει τη μοναξιά μακριά και αυτήν την ανάγκη τη μετατρέπουμε σε προσμονή, για τον άλλον πάντα, όχι για εμάς. Εμείς, σαν άνθρωποι, σαν προσωπικότητες, έχουμε εξατμιστεί. Απλά ζούμε τον απόλυτο έρωτα. Δεν ακούμε ποτέ τους φίλους που μας λένε ότι ο άνθρωπος που είμαστε ερωτευμένοι δεν είναι όπως δείχνει.

Φυσικά, τους φίλους όταν ερωτευόμαστε τους απομακρύνουμε, γιατί βλέπουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Και δεν ταιριάζει αυτό, με την δική μας ονείρωξη.

Για να μην παρεξηγηθώ ο έρωτας είναι και θα είναι για πάντα σπουδαίος. Απλά τον περιμένουμε για μια ζωή, ακούμε για αυτόν, βλέπουμε ταινίες, ακούμε τραγούδα και στο τέλος υποκύπτουμε σε κάτι άλλο, που μοιάζει με έρωτα.

Κάποιοι από τους ανθρώπους που ερωτευόμαστε -και λέω κάποιους γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για όλους- χρησιμοποιούν τη γνωστή μέθοδο του κουνουπιού.

Ακούν τη ροή του αίματος στο σώμα μας από μακριά. Έρχονται και μας τσιμπούν. Εμείς, γοητευμένοι για την αδηφάγα πείνα τους, νομίζουμε ότι μας τσιμπάνε τόσο αχόρταγα γιατί είναι και αυτοί ερωτευμένοι μαζί μας. Στην πραγματικότητα τρώνε και περνούν καλά. Εκείνοι τρώνε, εμείς πιστεύουμε ότι μας ποθούν χωρίς όρια. Εμείς από την άλλη δεν θέλουμε να μάθουμε τίποτε γι' αυτούς, μόνο να νοιώσουμε ερωτευμένοι.

Όταν όμως αυτοί οι “έρωτες" χορτάσουν την πείνα τους, φεύγουν ξαφνικά και πηγαίνουν στο επόμενο θύμα. Τότε εμείς πέφτουμε σε μια χαράδρα απογοήτευσης και πόνου γιατί δεν σταθήκαμε ικανοί να κρατήσουμε (μιλά ξεκάθαρα ο εγωισμός και όχι η πραγματικότητα που αντικρίζουμε με τα μάτια μας) τον απόλυτο έρωτά μας.

Μας πιάνει μια φαγούρα στο σημείο που τσιμπηθήκαμε και μας απασχολεί, τρωγόμαστε και πονάμε. Μα η "φαγούρα" σύντομα θα φύγει να είστε σίγουροι.

Α! και μια υπενθύμιση. Οι έρωτες κουνούπια έρχονται μόνο σε αυτόφωτους ανθρώπους. Ανθρώπους, που παράγουν από μόνοι τους φως, γοητεία και δύναμη, οπότε μη σκεφτείτε ότι εσείς είστε οι χαμένοι αλλά, οι απαλλαγμένοι οριστικά από τα μικρά, πλην όμως γοητευτικά αρπακτικά του καλοκαιριού.

Να ξέρετε όμως, κάποια στιγμή θα επιστρέψουν για να ξαναφάνε, μιας και εμείς πρόθυμα τους προσφέραμε την ενέργειά μας. Αν βλέπετε ότι δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην επόμενη επίσκεψη-τσίμπημα, πάρτε στην τελική ένα εντομοαπωθητικό μαζί σας όπου κι αν πάτε. Κάποιον φίλο ή φίλη που έχει τσιμπηθεί, άρα γνωρίζει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων τη μαμά σας.

Αυτή σίγουρα θα απωθήσει σαν κουνουπιέρα, οποιονδήποτε από δίπλα σας.