Ελγίνεια. Μια κλοπή που χρειάζεται και πάλι διαβατήριο

Πιο μακριά τα ελγίνεια μάρμαρα από την Ελλάδα;

Πάντα θα είναι σημαντικό για την Ελλάδα αλλά και κάθε Έλληνα, η επιστροφή των γλυπτών στο τόπο καταγωγής τους. Φυσικά το δικό μας «θέλω» με το «μπορώ» του Ηνωμένου Βασιλείου, δείχνει να απέχει αισθητά. Ειδικά τώρα που αποχωρούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό κι αν είναι μια καλή δικαιολογία για να ξεχαστεί ή να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο η απόσταση μεταξύ επιστροφής και παράνομης κατοχής.

Αρχικά, η προσπάθεια επιστροφής των γλυπτών στην Ελλάδα έγινε με τον αξιολάτρευτο μαχητικό τρόπο από την ίδια την Μελίνα Μερκούρη το 1983 σαν υπουργός πολιτισμού της Ελλάδας. Οι θησαυροί της Ακρόπολης των Αθηνών απασχόλησαν έντονα τόσο τους παγκόσμιους θεσμούς όσο και σπουδαίες προσωπικότητες. Ακόμη και πρόσφατα το ενδιαφέρον της Αμάλ Αλαμουντίν για την επιστροφή στη χώρα μας των Μαρμάρων του Παρθενώνα ή όπως έχει καθιερωθεί των Ελγινείων Μαρμάρων, αποτελεί ένα θέμα που δεν έχει ξεχαστεί. Ίσως είναι από τις μοναδικές φορές που μια κλοπή αποκτά το όνομα του κλέφτη. Όπως υποστήριξε η Μελίνα Μερκούρη στην ομιλία της στο Oxford Union το 1986 «Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα! Υπάρχουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Όπως υπάρχει ο Δαυίδ του Michael Angelo, ο Μυστικός Δείπνος του Da Vinci, ο Ερμής του Πραξιτέλη…».

Η επαναλαμβανομένη άρνηση

StartFragment

Φυσικά δεν αρπάχτηκαν μόνο τα γλυπτά του Παρθενώνα αλλά και άλλα αντικείμενα από άλλα κτίρια της Ακρόπολης. Μια από τις Καρυάτιδες του Ερεχθείου, αλλά και άλλα γλυπτά, μέρος από κίονες από τα Προπύλαια αλλά και από τον Ναό της Αθηνάς Νίκης. Πολλές φορές έγιναν διαβήματα, αιτήσεις, απαιτήσεις ακόμη και από την ίδια την ΟΥΝΕΣΚΟ βασισμένη στην αρχή της διατήρησης της ακεραιότητας των μνημείων. Πολλές ήταν κατά καιρούς και οι ανεξάρτητες φωνές προσωπικοτήτων για την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών. Το 2007 το βρετανικό μουσείο ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να παραχωρήσει την κυριότητα των γλυπτών του Παρθενώνα σε ελληνικό μουσείο. Ακολούθησε το 2009 μια άλλη ανακοίνωση που ανέφερε πως θα μπορούσε το βρετανικό μουσείο με την ευκαιρία των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης, να μας δανείσει τα γλυπτά, αρκεί το ελληνικό κράτος να αναγνωρίσει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας τους στο Μουσείο. Δηλαδή, οι Άγγλοι φοβήθηκαν μπας και τους κλέψουμε, αυτό που κλέψανε. Η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε ορθά την πρόταση.

Το 2014, η ΟΥΝΕΣΚΟ επανέφερε το θέμα και πρότεινε να διαμεσολαβήσει για να δοθεί μια λύση και για τις δύο πλευρές, αλλά η πρόταση αυτή, απορρίφθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο. Σήμερα, το βρετανικό μουσείο τρίβει τα χέρια του με την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης μιας και έχει σημαντικά προβλήματα επιβίωσης, άρα, η προσοχή της είναι στραμμένη αλλού, αλλά για έναν ακόμη πιο σπουδαίο λόγο, την αποχώρηση της Βρετανίας από την ευρωπαϊκή ένωση. Ίσως αυτό να σηματοδοτήσει μια νέα υπνηλία στο θέμα της επιστροφής των γλυπτών. Έχω την εντύπωση, ότι ο αγώνας της χώρας μας για επιστροφή ή τουλάχιστον η σκέψη μας για αυτόν, σαν να ξεχάστηκε προσωρινά.

Θα ‘θελα ιδανικά να έχουμε έναν υπουργό ακόμη. Μια βουλή «τριακοσίων ενός».

Όλοι μας θα ήμασταν περήφανοι για τον μισθό αυτού του υπουργού που θα μας θύμιζε, ότι αυτό που σου έχουν κλέψει θα ανήκει στους άλλους, μόνο αν εσύ

ο ίδιος, το έχεις ξεχάσει. Αυτό επίσης θα αποτελούσε και μια πρόκληση για

τους ίδιους τους Βρετανούς αλλά θα ήταν και ένα φωτεινό παράδειγμα για μια σπουδαία αρετή: να μην σταματήσεις ποτέ να διεκδικείς, όσα πραγματικά σου ανήκουν.

Visit: http://www.theacropolismuseum.gr/